El muro

Un día me levanté y allí estaba, ante mí en todo su esplendor. Posé mis manos sobre él y sentí su cálido bienestar. Era suave y hermoso. Era mío. Con el paso de los días aprendí a utilizar todo lo que me ofrecía. Soportaba mis pelotazos, coqueteaba con mis pintadas, escuchaba mis conversaciones que terminaban siendo confesiones. Pero lo mejor de todo era que me hacía sentir seguro. Era difícil imaginar que alguien pudiese comprenderme mejor que él. Se convirtió en mi amigo, en mi hermano, en mi familia...
Pasaron meses y nuestra convivencia se mantenía firme y gozaba de buena salud. Pero ocurrió lo inevitable, en el fondo sabía que llegaría ese día, aunque me daba miedo reconocerlo. Me acerqué a él como otras tantas veces y descubrí una fina grieta. No parecía dolerle, pero aunque así hubiese sido no me lo hubiese dicho, él jamás me lo hubiese dicho. Ahora me necesitaba y no sabía cómo ayudarle. Intenté cubrir la grieta con pegamento, cinta adhesiva, chicle... cualquier cosa que encontrase. Pero no surtió efecto, la grieta siguió creciendo y entonces noté que en mi interior crecía una sensación similar, como si me estuviese rompiendo.
Me senté en un rincón viendo como la grieta crecía cada día más, dejé de comer, de asearme, apenas dormía... Estaba en un estado de shock, pero un crujido me hizo reaccionar. La grieta lo había debilitado tanto que un pedazo de gran tamaño cayó al suelo. Ya no había solución alguna, había llegado la hora. Sombras alargadas se proyectaban desde el otro lado y una luz cegadora me obligó a girar la vista. Un sinfín de sonidos y olores se mezclaban produciéndome náuseas. Finalmente mis ojos se acostumbraron a la luz y vi las siluetas en pie, ante mí. Me ofrecieron sus manos para levantarme, me hicieron gestos invitándome a acompañarles, pero los ignoré hasta que se rindieron y se fueron, dejándome de nuevo solo. Me levanté y me acerqué a él. Apenas quedaba nada en pie y se apoderó de mí una nostalgia tal que perdí el control y comencé a llorar desconsoladamente. Lloré, grité, maldecí... hasta que me sentí mejor, liberado. Luego me levanté y miré a través de la obertura. Pensé en lo que tenía, en lo que podía tener, en lo que no tendría nunca... Y tomé una decisión.

Sin pensar (demasiado)

He practicado un juego: escribir lo primero que me venga a la mente, sin pensar demasiado en el sentido que pueda tener. Este es el resultado...

Pasearse por las murallas de la memoria.
La llave de los sueños me adentra en un mundo de fantasía.
El corazón late al sentir el final.
Terco y sombrío. Roto y caliente.
Tiritar en un valle desértico.
Húmedo aroma de bienvenida.
Cortar y pegar no sirve con las relaciones.
Levantar un trofeo sin haber jugado.
Gritos y murmullos en un sinfín de escaleras.
Quiero y no puedo. Puedo y no debo. Debo y no siento.
El carraspeo del destino en mi espalda.
La cortina transparente tras su mirada.
Cocino el día a día a fuego lento.
Añoro las noches en un vacío infinito.
El brillo del adiós tras una ventana empañada.
El número de la fortuna pintado con sangre.
Alejarse del bullicio para sentirse menos solo.
Sentado frente al blanco contorno del horizonte.
Lluvia de gritos en una caja de música.
Lágrimas entre sus piernas.
El fin de una época que no he vivido.
La mustia mirada del pesimismo en unos ojos muertos.
La recién llegada de la lluvia mojando mis planes.
El ronroneo de un gato azul sobre una manta amarilla.
Ladrillos de barro formando una silueta femenina.
Fuego devorando recuerdos.
Risas vistiendo momentos.
Un coche oxidado derrapando en mi pasillo.
Vasos de cristal saltando al vacío.
Nubes negras con sonrisas de fresa.
Aullidos de miseria en un tesoro oculto.
Caramelos gigantes envueltos en abrazos.
Recetas de esperanza para el mundo.
Costillas quebradas entre algodones.
Música alta para señalarte el camino.
Un rostro que irrumpe en la memoria.
Pena recubierta de fuerzas.
Saltamontes revoloteando en mi ombligo.
Sangre de inocentes donada a desconocidos.
Puntos suspensivos.

Atrapados en las redes

Desde que las redes sociales irrumpieron en nuestras vidas la forma de relacionarse, de informarse y de promocionarse (entre otras cosas), ha cambiado mucho. Yo soy uno de los que aprovechan estas redes y de los que desde luego no pueden negar el lado positivo que tienen. Pero también hay un lado negativo, el cual me parece un tanto preocupante.
La comunicación es esencial en el día a día y relacionarse con los que están a nuestro alrededor, sentirse integrados en la sociedad y formar parte de ella, es necesario para casi todos. Lo que ocurre es que con las redes sociales, esa necesidad es llevada a su máximo exponente. Empiezas creando una cuenta por "curiosidad", la gente habla de las redes sociales y, aunque en un principio te muestras reacio a ellas, finalmente acabas vencido por lo que comentaba antes: la curiosidad. Una vez creas la cuenta, investigas su funcionamiento, te encuentras con gente a la que habías olvidado, contactas con compañeros de trabajo, amigos que quedan demasiado lejos... Poco a poco, vas entrando en "el juego" y, cuando te das cuenta, tienes un buen montón de "amigos". Y ahí empieza el problema. Si no tienes un objetivo claro de por qué formas parte de una red social (encontrar a un ser querido, encontrar trabajo, encontrar pareja, promocionar tu trabajo...), acabas perdiendo el control. Vale, puede parecer excesiva esa afirmación, pero no lo es. Si la única motivación es tener "amigos", os recomiendo que sigáis utilizando la vieja fórmula: salir a la calle, tomarte una copa y relacionarte de verdad. La amistad se va "cultivando" día a día, y no es una tarea tan fácil como clickar con el ratón sobre "agregar a mis amigos". De lo contrario, acabarás enganchado en un juego que, lejos de integrarte en la sociedad, te alejará de ella. Un ejemplo gráfico: supongamos que tenemos 200 "amigos". Nos sentamos en una silla y enfrente los sentamos a ellos, los cuales comienzan a hablar y a comentar cosas. ¿Sería posible contestarles a todos? ¿Sería posible seguir todas esas conversaciones? ¿Serían todas esas conversaciones de tu interés? La respuesta es "no". Posiblemente de esos 200 amigos, 3 o 4 fuesen los que realmente mantendrían un perfil parecido al tuyo (o mío) y con los que congeniaríamos de forma natural. Entonces... ¿para qué el resto? Pues por pura satisfacción personal. Para seguir sumando amistades y sentirnos importantes, para sentirnos integrados (nuevamente) en una red social que, a su vez, está integrada totalmente en la sociedad. Un "me gusta", un "retwitteo"... eso nos hace sentirnos importantes. Pero... ¿y todo el tiempo que necesitamos para atender a tantos "amigos"? Al final, integrarte en la red social te aleja de otras cosas que acaban siendo más importantes. Incluso parece que, como formas parte de una importante red social, la gente tiene la justificación de pedir amistad o dejar un comentario, cuando en la "vida exterior" ni te dirigían la palabra...
¿Y qué hay de la privacidad de cada uno? Ahora parece que contar en tiempo real tus movimientos diarios es lo más normal del mundo:

-Buenos días. Me acabo de levantar y me voy a dar una ducha.

-Que bien me ha sentado la ducha. Voy a ver si desayuno.

-Llegando al trabajo tarde otro día más...

-Estoy hasta las narices de mi jefe.

-¡Qué buena está la secretaria nueva!

-Voy a comer un bocadillo de jamón. Hoy no hay tiempo para más.

-Acabando la jornada. Estoy reventado...

-Salgo a tomar una cerveza con los compañeros de trabajo. Con suerte igual me ligo a la nueva.

-Ya en casa. La nueva apenas se ha fijado en mí y vuelvo a casa con unas ganas de echar un polvo...

-Buenas noches. Hasta mañana.

Viva la privacidad... Por no hablar de los que cuelgan fotos de sus casas o hijos, pensando que tienen el control de esas fotos una vez las suben a las redes sociales. No importa que los rumores de venta de nuestros datos personales cobren cada vez más fuerza. Lo importante es sentirse parte de un todo, aun sin saber muy bien qué es ese "todo".
No me mailinterpretéis, debéis leer lo que he escrito entre líneas. No soy un enemigo de las redes sociales, formo parte de ellas y tengo claro para qué quiero hacerlo. Tienen muchas cosas buenas, sin duda. Pero hay gente que, a mi entender, pierde el control. De tanto contar las cosas en las redes sociales olvidan hacerlo a sus más próximos cuando tienen la ocasión.
En fin, me he quedado agusto. Supongo que muchos estaréis a favor y otros muchos en contra de lo que digo. Voy a colgarlo en las redes sociales a esperar vuestra opinión :P

Entrevista el Localia

Con motivo de la aparición de El Arca nº2, me entrevistaron en Localia la semana pasada. E aquí la susodicha...

Crónica Xornadistaourensana

ADVERTENCIA: Todo lo aquí narrado es ficción, en caso de que los hechos coincidan con la realidad, no es más que una coincidencia.

Corría la mañana del 7 de octubre. Corría tanto que pasé de seguirla y decidí dirigirme hacia la estación de trenes, lugar habitual donde recoger a mi tocayo y compañero de aventuras: David Buceta. Después de un refrigerio mañanero para coger fuerzas y despejarnos (sobre todo Buceta, que había dormido dos horas escasas), nos armamos de valor y coraje y emprendimos el viaje (¡toma emparedado!). Una horita después estábamos en Ourense y una horita y unos minutos después, habíamos llegado a la librería especializada El Sindicato del Cómic. Nos presentamos a los libreros antes de que llamaran a la policía, después de hacerlo querían llamar al ejército, pero al final todos acabamos siendo amiguetes y Buceta y un servidor se interaron en la tienda, en la sala habilitada para las presentaciones, donde estaba ya Manel Cráneo dándolo todo por la causa (que no es otra que hablar de las publicaciones de la galardonada Demo Editorial). Junto a él, Brais Rodríguez, para presentar su cómic A man do diaño (Premio Castelao 2011). Después de la presentación, siguieron los vinitos y la empanada, y los vinitos y el aperitivo, y los vinitos y... (aquí tengo lagunas...). Comimos lo que nos pusieron que fue lo que pedimos, la verdad es que todo estaba muy rico. Como nos tocaba dar la charla a las 18:30, Óscar (parte activa de la organización del evento), nos propuso dar una vuelta y ver la expo en La Casa de la Xuventude, dedicada al fallecido Benito Losada. Y como nosotros somos fáciles de convencer, aceptamos. Y valió la pena, tanto la expo como la ruta turística posterior que hicimos con la compañera "dibujanta" Idoia de Luxán, la cual nos soportó estoicamente durante una hora y eso se merece un agradecimiento (gracias).
Por fin llegó la gran hora (o más bien media hora). El tocayo y yo salimos a la palestra, a hablar sobre nuestras "criaturas" (y ya se sabe, en esos momentos a uno se le cae la baba de lo orgulloso que se siente de ellas), y al terminar incluso nos aplaudieron y se pusieron en pie (a no, que la mayoría ya lo estaban).
Luego despedida, vuelta a Vigo y hasta el próximo encuentro.
Acabar dando las gracias a todos por el trato, porque hubo un ambiente genial, y en especial a los amigos de El Sindicato del Cómic por acogernos y a Óscar por darnos la oportunidad de dejar nuestra huella en Ourense (esa ciudad no volverá a ser la misma).

Las banderas al viento

Esperando a que alguien me traiga el champú

Señalando la portada del SDL después de que Buceta me amenazase de muerte

¡Vertigo!

La calle de la xuventude viendo "El arco de las historietas"

Calentando motores...

¡A todo gas!
Tope famosos...


Los ocultos

Un cómic de misterio, con elementos de género negro, es lo que os encontraréis en Los ocultos. Proyecto dibujado y coloreado por Juanma Aguilera (El Arca nº2) y guionizado por un servidor, que verá la luz el próximo año de la mano de una editorial española (y hasta aquí puedo leer...). Os dejo con una página casi terminada (el periódico pasará a ser ficticio, para evitar publicidad gratuita)

XXIII Xornadas de Banda Deseñada de Ourense

La semana próxima arrancan las XXIII Xornadas de BD de Ourense. Este año dedicadas a Benito Losada, director de las xornadas durante todos estos años, que falleció hace unos meses.
El viernes 7, a las 18:30 h. tendrá lugar la presentación de El Arca de las historietas y Sinónimos de lucro a cargo de un servidor y David Buceta. Os dejo con el resumen del programa. Si lo queréis descargar en pdf. podéis hacerlo aquí.


Cartel de las Xornadas, realizado por José Domingo


EXPOSICIÓNS
Homenaxe a Benito Losada Exposición colectiva dedicada á memoria de Benito Losada, o finado director da Casa da Xuventude e
coordinador deste evento dende os seus inicios. Varios autores de cómic galegos, colaboradores habituais do festival, cederon páxinas de distintos momentos das súas carreiras, nas que condensan a súa traxectoria no medio e fan unha retrospectiva da historia das propias Xornadas, deixando patente a figura de Losada como mecenas dunha xeración de debuxantes que triunfan aquí e no estranxeiro. Con obras do Frente Comixario, Diego Blanco, Hugo Covelo, Sergio Covelo, Manel Cráneo, José Domingo, Alberto Guitián, Javi Montes, Miguel Porto, Bernal Prieto, Emma Ríos, Miguel Robledo, Brais Rodríguez, Roque Romero, David Rubín, Alberto Vázquez e Jano Viñuela. Na Casa da Xuventude

10 anos de Polaqia Tributo ao colectivo Polaqia, un dos grupos de autores de cómic galegos máis activos nesta última década, que anunciou a súa disolución para finais de 2011. Exposición orixinalmente exhibida no edificio Normal da
Universidade da Coruña o pasado verán que reflicte os 10 anos de traballo deste colectivo e que marcou o comezo das súas actividades de despedida. Con orixinais de Hugo Covelo, Emma Ríos, Álvaro López, Luis Sendón, Brais Rodríguez, José Domingo, Diego Blanco, Sergio Covelo, Kike Benlloch, Bernal Prieto, David Rubín e Roque Romero. No Museo Municipal

Certame de Cómic e Ilustración Injuve 2010 Gañadores e seleccionados do certame organizado anualmente polo Instituto de la Juventud (Injuve). Inclúe as obras de Mireia Pérez, Brais Rodríguez, José Antonio Casal, Raquel Aparicio, Juan Díaz-Faes, Pablo Esteban Soto, Néstor Fernández e Alvaro Nofuentes na modalidade de cómic, e de Camille Vannier, Antoni Hervás, Raquel Saiz, Adolfo Serra, Iratxe López, Andrea Fernández, Julia Sainz e Marta Altés na de ilustración. No Museo Municipal

ENCONTROS E PRESENTACIÓNS

Inauguración e entrega do Premio Ourense de BD
O martes 4 de outubro, ás 12:00 h, na Casa da Xuventude, terá lugar a inauguración oficial da 23ª edición das Xornadas de Banda Deseñada. No mesmo acto, farase entrega do Premio Ourense de Banda Deseñada, que distingue cada ano unha iniciativa ou unha traxectoria en relación coa BD en Galicia, e que este ano recae en Demo Editorial. O galardón é unha trofeo deseñado e realizado expresamente para a ocasión polo artista plástico Manolo Figueiras.

Presentación de Demo Editorial Coa presenza de Manel Cráneo, que nos falará das últimas novidades da editorial, e Brais Rodríguez, que presentará e asinará exemplares de A man do diaño, novela gráfica gañadora do Premio Castelao.
Na libraría El Sindicato del Cómic, o venres 7 de outubro, a partir da 13:00 h. Ao finalizar o acto, haberá un viño para os asistentes.

Presentación dobre: David Braña & David Buceta / Alberto Guitián O venres 7 de outubro, a partir das 18:30 h, o guionista e editor David Braña e o debuxante e maquetador David Buceta presentarannos os seus proxectos: a revista El arca de las historietas e o fanzine Sinónimos de lucro. A continuación, a partir das 19:00 h, Alberto Guitián presentará e asinará exemplares da súa última obra, o libro ilustrado El circo lorza, publicado por Dibbuks. Na libraría El Sindicato del Cómic

Encontros de BD O sábado 8 de outubro, a partir das 12:30 h, encontros e mesas redondas cos autores das exposicións.
Entrada libre. Na Casa da Xuventude

Presentación de Polaqia Coa presenza de varios autores do colectivo Polaqia, que presentarán as últimas novidades e lanzamentos da editorial, entre elas o derradeiro número da revista Barsowia.  Na libraría El Sindicato del Cómic, o sábado 8 de outubro, a partir das 17:00 h. 
LOCAIS DAS XORNADAS:
CASA DA XUVENTUDE
Secretaría e Información das Xornadas:
Rúa Celso Emilio Ferreiro 27, 32004 Ourense
Tel. 988 228 500 • cxourense.traballo@xunta.es • www.casaxou.com
Horario de exposicións: 19 a 21.30 h, excepto domingo
MUSEO MUNICIPAL
Rúa Lepanto 8, 32005 Ourense
Tel. 988 248 970 • www.ourense.es
Horario de exposicións: 11 a 13.30 e 18 a 21 h, de martes a sábado;
domingos, de 11 a 13.30 h
EL SINDICATO DEL CÓMIC
Rúa Dr. Marañón 15, 32005 Ourense
Tel. 988 250 828 • libreria@sindicatodelcomic.com  

Más mundo robótico

En esta nueva tira vuelvo a escribir el guion, acompañado del estupendo arte de Mónica Casadiego (Nikaiyu). Para verla entera, ya sabéis, pasaros por el blog de Mundo Robot.